Κάποτε, ενώ βρισκόταν στην τραπεζαρία της Μονής, ο Άγιος σηκώθηκε και βιαστικός και τρομαγμένος πετάχθηκε έξω, φωνάζοντας δυνατά στους εργάτες που έσκαβαν με δυναμίτη μέσα στο βουνό.

-Παντελήηηη φύγετε γρήγορα από κει που είστε..» Εκείνοι,το έκαναν γρήγορα και απορημένοι και σε λίγο το βουνό που βρισκόταν λίγα λεπτά πριν,έσκασε κι έπεσε.Τρομαγμένοι έπεσαν στα πόδια ευχαριστώντας τον που τους έσωσε.

Το 1960, ο Άγιος αρρώστησε βαριά και ο ίδιος παρηγορούσε τις μοναχές και τα πνευματικά του παιδιά, λέγοντας τους ότι ήρθε η ώρα που ο Κύριος τον καλούσε να αναχωρήσει από τούτη την ζωή.Στις 15 Φεβρουαρίου 1960, 10 λεπτά πριν παραδώσει την αφιερωμένη στο Θεό ψυχή του ακούστηκε μια γλυκιά φωνή:  «Άνθιμε έλα παιδί μου στο Χριστό σου, που τόσο με δίψασες».

Εκείνος, προσήλωσε τα μάτια του εκεί από όπου ακούστηκε η φωνή και,αφού φωτίστηκε το πρόσωπό του, ανεχώρησε για να συναντήσει τον Αγαπημένο του Ιησού Χριστό που τόσο πολύ αγάπησε και να συγκατοικήσει αιώνια μαζί του.

Μία από τις μοναχές διηγείται ότι, κάποια μέρα και ενώ ο Άγιος καθόταν στο κρεβατάκι του και είχε αποκοιμηθεί, είδε έναν Άγγελο μπροστά από τον Άγιο που του είπε: «Άνθιμε, ακολούθα με!». Ο Άγιος άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε τον Άγγελο και κάτι σαν μια λευκή σκιά βγήκε από μέσα του και τον ακολούθησε.

Μετά από λίγο οι μοναχές τον σκούνταγαν για να τον ειδοποιήσουν για την τράπεζα, αλλά εκείνος δεν συνερχόταν, ήταν σαν να απουσίαζε! Μετά από μία ώρα συνήλθε και ψιθύρισε: «Δόξα σοι ο θεός! Τους έσωσες Παναγία μου!». Οι μοναχές τον ρώτησαν τι συνέβη αλλά εκείνος απέφυγε να πει κάτι παραπάνω.

Μετά από ένα μήνα, ένας νέος που ήταν καπετάνιος έτρεξε συγκλονισμένος και έπεσε κλαίγοντας μπροστά στα γόνατά του Αγίου λέγοντας: «Σ ευχαριστούμε Άγιε μας Γέροντα που μας έσωσες!». Ο Άγιος απάντησε ότι δεν ήταν εκείνος, αλλά η Παναγία. Κατόπιν προτροπής της ηγουμένης ο καπετάνιος διηγήθηκε στις Μοναχές ότι, καθώς ταξίδευαν στον ωκεανό έπεσαν σ’ ένα φοβερό κυκλώνα από όπου ήταν αδύνατο να ξεφύγουν. Πάλευαν με τα κύματα και το σφοδρότατο άνεμο χωρίς ελπίδα. Εκείνος τότε απελπισμένος έβγαλε μια εικόνα του Άγιου Γέροντα που είχε πάντα επάνω του φωνάζοντας του: «Σώσε μας Άγιε Άνθιμε!». Αμέσως τότε είδε τον Άγιο Άνθιμο πάνω από το πλοίο και του φώναξε: «Μη φοβάσαι παιδί μου!». Και πήρε το πλοίο πετώντας το ένα μίλι μακριά από τον κυκλώνα!». Έτσι σώθηκαν.

Οι καμπάνες στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου Αιτωλικού, όπου λειτούργησε ο π. Ανδρέας Μπότας, ήχησαν πανηγυρικά και πιστοί συνέρρευσαν για να τιμήσουν τον άγιο. Η αγρυπνία είχε καθιερωθεί να γίνεται κάθε χρόνο στις 14 Φεβρουαρίου μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και υπό το φως των κεριών προς τιμήν της μνήμης του αγίου Ανθιμου, που με τη θαυμαστή παρέμβασή του «έσωσε» τη ζωή της Ε.Π. Η 40χρονη -σήμερα- γυναίκα εξιστόρησε στην τοπική κοινωνία την προσωπική της περιπέτεια και όλα όσα έζησε στο χειρουργείο! Το 2012 η Ε.Π. διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Οι γιατροί δεν ήταν καθόλου αισιόδοξοι για την έκβαση της χειρουργικής επέμβασης στην οποία έπρεπε να υποβληθεί ούτε και για την εξέλιξη της υγείας της, εάν η εγχείρηση πετύχαινε. Ομως, όχι μόνο πέτυχε η εγχείρηση, αλλά ήταν και ευκολότερη από ό,τι εκτιμούσαν οι γιατροί, ενώ η βιοψία απέδειξε ότι ο όγκος ήταν καλοήθης. Μάλιστα, μια σειρά γεγονότων που έχουν εξιστορήσει η Ε. Π. και ο ιερέας π. Ανδρέας προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση. Η ασθενής είπε ότι την ώρα της επέμβασης αισθάνθηκε την παρουσία στο χειρουργείο ενός ηλικιωμένου, το πρόσωπο του οποίου ξαναείδε στην εικόνα του Αγίου στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου. Το ίδιο πρόσωπο αντίκρισε και όταν επισκέφθηκε το μοναστήρι του αγίου στη Χίο. Εξάλλου, το ίδιο πρόσωπο εμφανίστηκε και στον ύπνο του π. Ανδρέα, αφότου διάβασε την ακολουθία του αγίου!

Τον  Αύγουστο του 1994, επισκεφτήκαμε, για μία ημέρα, την Ιερά Μονή Παναγίας Βοήθειας στη Χίο. Οι δύο απ’ τους τρεις της παρέας, είχαμε παραγγείλει για αγιογράφηση στις μοναχές του μοναστηριού, πολύ καιρό πριν, από μία μεσαίου μεγέθους εικόνα.

H Μονή είχε μόλις επανεκδώσει το βιβλίο του πολιού Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτη, στον οποίο είχε ανατεθεί, χρόνια πριν, να συγγράψει το βίο του Αγίου. Η Ηγουμένη μας έδωσε από ένα αντίγραφο του εν λόγω βιβλίου και μαζί με αυτό, και μία ασπρόμαυρη φωτογραφία του Αγίου που είχε τραβηχθεί τη δεκαετία του ’50 στη Μονή. Ο Άγιος Άνθιμος στεκόταν σε στάση ευλογίας. Τη κράτησα ως θησαυρό και την έβαλα μέσα στις σελίδες του σκληρού χοντρού βιβλίου μου, για προστασία. 

Λίγο πριν τον επόμενο χειμώνα, άρχισα να διαβάζω το βιβλίο του Αγίου Ανθίμου στο σπίτι και επειδή το έβρισκα πολύ ωφέλιμο το έπαιρνα μαζί μου και στη δουλειά, για να ρίχνω καμιά κλεφτή ματιά όταν είχα κενό. 

Συνέβη, λοιπόν, το εξής: ένα απ’ τα πρωινά εκείνα, ετοιμάστηκα και βγήκα απ’ το διαμέρισμα μας κρατώντας, ως συνήθως, ένα σωρό μικροπράγματα στα χέρια μου, όπως κλειδιά σπιτιού, αυτοκινήτου, γραφείου, πορτοφόλι, κτλ. και μαζί με όλα αυτά, και το βιβλίο. Είχα το συνήθειο, για να καταφέρω να το ξεκλειδώσω, ν’ ακουμπάω πρώτα όλα τα μικροπράγματα που κρατούσα στην οροφή του και μετά να τα βάζω μέσα πριν φύγω. Έτσι κι έκανα.

Πήρα με φόρα την απότομη ανηφορική ράμπα του γκαράζ και με σβελτάδα μέσ’ από διάφορα δρομάκια στράφηκα προς μία υπόγεια γέφυρα, για να περάσω απέναντι στο κατηφορικό ρεύμα της Λεωφόρου Συγγρού που θα με οδηγούσε στον Πειραιά, μέσω της παραλιακής. Ο καιρός ήταν σκοτεινός, θυελλώδης και με απότομες ριπές καταρρακτώδους βροχής που πήγαζαν νότια, από τη θάλασσα.

Βγαίνοντας στη Λεωφ. Συγγρού ανέπτυξα μεγάλη ταχύτητα και πέρασα τη στροφή που έβγαζε στο παραλιακό ρεύμα του Νέου Φαλήρου. Ο άνεμος και η βροχή λες και παλεύανε να βγάλουν το βαρύ μου Βόλβο εκτός πορείας. Δεν πτοήθηκα και συνέχισα. Λίγο πιο κάτω, πριν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είχε σχηματιστεί απελπιστικό μποτιλιάρισμα απ’ τον συνδυασμό των καιρικών συνθηκών και της ώρας αιχμής. Αποφάσισα να πιάσω εγκαίρως τη δεξιά λωρίδα της παραλιακής, για να πάρω τη γέφυρα που οδηγούσε απ’ το Καραϊσκάκη στην οδό Πειραιώς, ώστε να μπω στον Πειραιά απ’ την άλλη πλευρά και να αποφύγω την πολλή κίνηση. Η γέφυρα εκείνη, μάλιστα, έχει ακόμα και σήμερα, ένα μεγάλο σαμαράκι, όπου αν το περνούσες με λίγο μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ την προβλεπόμενη, έκανε το αυτοκίνητο να αναπηδήσει ευχάριστα. Είχα χώρο και πράγματι δημιούργησα την αγωνιστική στιγμή της ημέρας.

Τελικά, φτάνοντας στην Ακτή Μιαούλη, κοντά στον Άγιο Νικόλα, περιμένοντας στο φανάρι για να στρίψω στο στενό του γραφείου μας, πρόσεξα ότι πλησίαζε από πίσω ένα αυτοκίνητο που κόρναρε και μού αναβόσβηνε τα φώτα. Όταν έφτασε ακριβώς από πίσω, ο οδηγός κατέβηκε κι άρχισε να πλησιάζει προς το μέρος μου μ’ ένα, μάλλον, σοβαρό ύφος. Σκέφτηκα ότι, προφανώς λόγω του νεανικού τρόπου οδήγησης μου, μπορεί να του είχα προκαλέσει κάποια ανησυχία κι προετοιμαζόμουν ψυχολογικά να ακούσω κάναν εξάψαλμο.

Κατέβασα το παράθυρο μου, έτοιμος να απολογηθώ για το οτιδήποτε. Είδα τον πενηντάρη οδηγό να πιάνει κάτι πάνω από το κεφάλι μου στην οροφή του αυτοκινήτου, και σκύβοντας να μου λέει με τρομερή έκπληξη και θαυμασμό, «Παιδί μου, το βιβλίο σου -δεν το βλέπεις; Προσπαθώ να σε φτάσω πολύ ώρα για να στο πω. Πάρτο!»

Ψέλλισα ένα «Ευχαριστώ πολύ» και καθώς ο οδηγός αποχωρούσε με σοβαρή απορία, κοίταζα αποσβολωμένος το ελαφρώς βρεγμένο βιβλίο του Αγίου Ανθίμου, -το οποίο είχα αναμφίβολα ξεχάσει πάνω στην οροφή όταν έμπαινα μέσα στο αμάξι για να φύγω. Το ξεφύλλισα με αγωνία μέχρι να βρω την σπάνια φωτογραφία του Αγίου Ανθίμου εκεί ακριβώς που την είχα βάλει, ως σελιδοδείκτη, το προηγούμενο βράδυ.

Επί τόπου, ο νους μου ξανάζησε αναδρομικά όλες τις κινήσεις που έκανα πριν μπω στο αμάξι και την πορεία που ακολούθησα μετά, μέσα στις ακραίες καιρικές συνθήκες, το αναπήδημα του αυτοκινήτου στο σαμαράκι της γέφυρας, και την απότομη έξοδο από την ανηφορική ράμπα του γκαράζ -εκεί όπου οποιοδήποτε αντικείμενο ξεχασμένο στην οροφή ενός αμαξιού θα έπεφτε ανεμπόδιστα εξαρχής.

Ναι, το είχα ξεχάσει αφηρημένος πριν μπω. Ναι, ήταν αδιανόητο να έχει επιβιώσει ένα βιβλίο πάνω σ’ ένα αυτοκίνητο που ανέπτυξε ταχύτητα πάνω από 120χλμ, αναπήδησε αγωνιστικά, και δεν ξεφυλλίστηκε καν από τον σχετικό άνεμο της ταχύτητας ή τους δυνατούς και βροχερούς νοτιάδες. Όλες αυτές οι αντιξοότητες συντελούσαν στην  αδιαμφισβήτητη απόδειξη μίας μικρής επέμβασης της Χάρης του Αγίου Ανθίμου.

Η μέριμνα του Αγίου Ανθίμου σ’ εμένα τον αμαρτωλό, φάνηκε κι αργότερα στη ζωή μου, όταν μετά από μία μεγάλη δοκιμασία, γνώρισα έναν άνθρωπο που θα με στήριζε καθοριστικά. Η σύζυγος μου, είναι γεννημένη την ημέρα της εορτής του Αγίου Ανθίμου, 15 Φεβρουαρίου.

Το καταθέτω ανώνυμα, στο ευρύ κοινό προς δόξα του Αγίου Ανθίμου και επώνυμα, στη Μονή Παναγίας Βοήθειας ως κόκκο απανθίσματος της Χάριτος του. Αμήν.

Ι.Ζ. 15/2/2016